Porównanie Mig-29 i Su-27 (zdjęcia)

Konkurencja zawsze pobudza technicznepostęp. W Związku Radzieckim, pomimo planowanego charakteru gospodarki i państwowego monopolu na środki produkcji, konkurencja również miała miejsce, choć nie we wszystkich gałęziach. KB, który opracował systemy obronne, bezlitośnie walczył o prymat i prawo do bycia nazywanym najlepszym. Przykłady tego konkursu są najlepszymi przechwytującymi, które weszły do ​​służby w armii radzieckiej mniej więcej w tym samym czasie, co w latach 80., mianowicie MiG-29 i Su-27. Fotografia samolotowa wprowadza niewtajemniczonych w subtelności budowania samolotów obywateli do idei ich podobieństwa. W rzeczywistości reprezentują różne klasy bojowników. Su-27 to ciężki przechwytnik, a MiG-29 jest lekki. I w pewnym sensie każdy z nich jest najlepszy.

Historia dwóch klas bojowników

Już w latach pięćdziesiątych nastąpił podziałprzechwytywacze na dwie kategorie. Jednym z nich w przypadku wojny była walka w zwrotnych bitwach powietrznych, zwanych pilotami "walk psów" lub "karuzel". W tej sytuacji małe myśliwce o małej masie i dużym obszarze skrzydeł mogły liczyć na sukces. Druga klasa przechwytujących została zaprojektowana do niszczenia strategicznych bombowców i pocisków wroga. Wymagało to dużej prędkości, maksymalnego pułapu, potężnego uzbrojenia dalekiego zasięgu i skutecznego radaru pokładowego. Ciężkie myśliwce chwyciły cel i uderzyły go z dużej odległości. Zostały one stworzone i przyjęte w siłach zbrojnych w krajach posiadających broń jądrową i ubiegających się o regionalne lub globalne przywództwo.

Co jest lepsze - lekkie czy ciężkie?

Ale to wszystko nie oznaczało tych dwóch klasStrażacy nie mają spotkać się w niebie. Wręcz przeciwnie. Na przykład, przyszedł razem dwa bardzo odmienne wroga, lekki i zwrotny MiG-21 i F-ciężki 4 „Phantom”, a piloci każdy z nich starał się realizować jego zalet konstrukcyjnych samolotu, w zależności od sytuacji w Wietnamie nieba.

Stosunek ciężkich i lekkich myśliwców doarsenał Sił Powietrznych wiodących krajów wynosi zwykle od 3 do 7. Zdarza się, że zarówno od 2 do 8, a nawet od 1 do 9. Ale droższe i zaawansowane technologicznie maszyny, czyli ciężkie przechwytujące, stanowią mniejszość ilościową floty lotnictwa wojskowego. Jest to całkowicie logiczne wytłumaczenie. Po pierwsze, większość misji bojowych nie wymaga nadmiernej przewagi technicznej. Po drugie, łatwiej jest znaleźć zagranicznego nabywcę taniego i wydajnego samolotu niż kosztownego i skomplikowanego. Nie wszystkie państwa świata są zaniepokojone powstrzymywaniem zagrożenia nuklearnego i potrzebują wojskowej floty lotniczej, czasami nawet po prostu ze względu na status, jak na przykład Szwajcaria. I nie wszystkie kraje mają budżet obronny, który pozwala im kupować drogie zabawki, które wymagają specjalnego szkolenia pilotów i kosztownej konserwacji.

Biorąc pod uwagę, że nie wszystkie państwa potrzebują ciężkichprzechwytujący i znając ogólne statystyki, możemy wywnioskować, że na każde 100 przechwytujących przelatujących teraz w ziemskiej atmosferze, dziewięćdziesiąt trzy to płuca.

Nawet pobieżne porównanie MiG-29 i Su-27 prowadzi do wniosku, że potencjał eksportowy bojownika Mikoja jest wyższy niż w Sukhoi.

Nasza wieczna walka o dobro z jeszcze lepszymi

Pod koniec lat siedemdziesiątych dwa biura projektowania radzieckiego lotnictwawalczyli, aby ich wojownicy otrzymali nakaz obrony. Każdy z nich miał swoje zalety i, oczywiście, wady. Na korzyść Su-27 powiedział jego najlepsze cechy lotu, potężny radar powietrzny i dużą ładowność. MiG-29 wyróżniał się niższym kosztem, bezpretensjonalnością, zdolnością do startu i lądowania na niskich przygotowanych lotniskach, a jednocześnie miał bardzo dobry LTX. Logiczne byłoby uruchomienie obu samolotów w szeregu, co dałoby ilościową przewagę Mikoyanowcom, ale radzieckie Ministerstwo Obrony postanowiło zbudować więcej "suchych". Porównanie MiG-29 i Su-27 dokonano na podstawie cech formalnych, nie biorąc pod uwagę praktycznego doświadczenia z używania maszyn różnych klas. Projektant generalny Michaił Pietrowicz Szymonow zdołał przekonać kierownictwo Ministerstwa Obrony ZSRR o absolutnej wyższości swojego samolotu.

Potem nastąpiła ogólna restrukturyzacja i pieniądzeSkarb państwa stał się mniejszy, co zmusiło rząd do znacznego ograniczenia wydatków na obronę. MiG zniknął w tle, w latach 90. program otrzymał o połowę mniej środków niż Su. Członkowie Mikojan musieli zrobić coś, by ocalić swoje potomstwo od całkowitego zapomnienia.

Walcz z Lipieck

Przywódcy nalegali na trening demonstracyjny.CB "MiG" w osobie Generalnego Projektanta R. A. Belyakova. MP Simonov protestował, argumentując, że wszystko jest jasne, "Sukhoi" jest lepsze i to wszystko. Ale Mikojanow poparł S. Askanowa, który kierował Centrum Lotnictwa w Lipetsk, a bitwy miały miejsce. Ku rozczarowaniu Simonova porównanie MiG-29 i Su-27 wykazało w praktyce wyraźne niedoszacowanie konkurencyjnego pojazdu. W ośmiu walkach na dziesięć wygrał 29, na wszystkich dystansach. Potężny lokalizator "Sukhoi" nie dawał korzyści ze względu na mniejsze wymiary geometryczne MiG. Simonov był w stanie przekonać kierownictwo do wprowadzenia jednostronnych warunków ograniczających dla przeciwnika, redukując dla niego dopuszczalny kąt natarcia. Wyniki dla Su-27 były najlepsze, ale nie zawsze można było uciec od trwałych i udanych prób usiąść na ogonie. Porównanie Su-27 i MiG-29 zostało uznane za nie do końca poprawne ze względu na najlepsze szkolenie pilotów z pierwszego. Więc ten eksperyment nie doprowadził do żadnych podstawowych decyzji.

Wojna w Afryce

Zgodnie z oczekiwaniami MiG-29 okazało się obcekupujący. Wpadł w szeregi Sił Powietrznych w Iraku, Indiach, Etiopii, Jugosławii i wielu innych krajach, które miały okazję wypróbować go w akcji. Sytuacja polityczna na świecie szybko się zmieniała i czasami ten sam typ samolotu służył przeciwnikom. Po separacji Erytrei od Etiopii, powstał konflikt na terenie między dwoma krajami. Następnie w 1999 r. Su-27 musiał walczyć z MiG-29. Wiadomo o trzech bitwach powietrznych, które miały miejsce 21, 25 i 26 lutego i zakończyły się zwycięstwem etiopskich pilotów, którzy zestrzelili trzy erytrejskie MiG (jedna z nich nie została policzona, ale otrzymała obrażenia, według wywiadu nie wróciła do bazy).

Przyczyny porażki pilotów Erytrei

Można by to stwierdzićprzewaga Su-27, jeśli nie dla dwóch istotnych okoliczności. W dwóch przypadkach, po wystrzeleniu rakiety, samoloty Etiopczyków dowodzone przez pary Erytrei odwróciły się i postanowiły uciec. We wszystkich trzech odcinkach zwycięzcy zostali odseparowani od śmierci w ciągu kilku sekund. Etiopowie, wyszkoleni w radzieckiej szkole lotniczej i posiadający najlepsze kwalifikacje, byli w stanie w większym stopniu zrealizować konstruktywne zalety swoich myśliwców niż piloci Erytrei. Ponadto byli bardziej odważni. Trudno jest ocenić, jak obiektywne okazało się praktyczne porównanie bojowe MiG-29 i Su-27. Charakterystyka samolotów nie zawsze ma bezpośredni wpływ na wynik, w historii zdarzają się sytuacje, gdy dobrze uzbrojony wróg ponosi klęskę od odważnego wroga.

Niemcy

Piloci niemieckiego lotnictwa mieli okazję się upewnićw wysokiej jakości sowieckich samolotach, nie tylko podczas II wojny światowej, ale także po 1989 roku. Są przyzwyczajeni do pilotowania bardzo dobrych samochodów, które są używane w krajach NATO (F / A-18A, F-16A, Tornado itp.), O charakterystyce odpowiadającej poziomowi Su-27. MiG-29 po zjednoczeniu Niemiec i NRD został przyjęty przez Luftwaffe. Niemieccy piloci doszli do pełni radości z jego obsługi, zwrotności, ergonomii kokpitu i innych cech, czyniąc samolot ulubionym pilotem. Obecnie znajdują się w składzie Sił Powietrznych Republiki Bundesligi. Jest całkiem możliwe, że inne typy naszych interceptorów otrzymałyby wysokie oceny od ekspertów NATO, ale realia historyczne nie pozwoliły im na porównanie MiG-29 i Su-27. Zdjęcia radzieckich samolotów z maltańskim krzyżem na płaszczyznach i kadłubie uosabiają ciekawą niekonsekwencję współczesności.

Obiektywne parametry

Wielkie starcia między armiami mającymiUzbrojony tylko w radziecki i rosyjski sprzęt, jak dotąd nie zdarzył się, i to jest dobre. W związku z tym nie ma obiektywnych statystyk pozwalających ocenić wyższość określonego modelu samolotu. Nic, porównanie Su-27 i MiG-29 może być wykonane przy użyciu dostępnej wydajności lotu dwóch przechwytujących. Główne parametry obu samolotów zostały przedstawione w tabeli.

Według wskaźników masy, rozmiaru, prędkości,Su-27 ma przewagę nad promieniem walki i sufitem. Porównanie MiG-29 z samolotem pod względem szybkości wznoszenia ujawnia wyższość lżejszego przechwytywacza w manewrze walki wręcz. Obie próbki są zbudowane na schemacie dwusilnikowym, co wskazuje na ich wysoką przeżywalność i niezawodność.

Kabiny

Jest jeszcze inny ważny punktporównaj MiG-29 i Su-27. Zdjęcie kokpitu ujawnia ich niemal całkowitą tożsamość. Pomimo ostrej konkurencji między biurami projektowymi, inżynierowie rozwoju byli w stanie znaleźć wspólny język w interesie krajowych samolotów wojskowych. Szkolenie pilota można przeprowadzić z powodzeniem, a przekwalifikowanie zostanie ograniczone do opanowania zachowania samolotu w warunkach krytycznych. Podobieństwo lokalizacji kontroli i kontroli ma pozytywny wpływ na atrakcyjność eksportową obu typów samolotów.

Dalszy rozwój

Obecnie porównanie MiG-29 i Su-27 już nie istniejema sens. Te samoloty są zastępowane przez ich modyfikacje, w tym głębokie poprawione wersje, które mają własne oznaczenia. Kolejnym krokiem do ulepszenia platformy MiG-29 był MiG-33 (lub MiG-29M), wyposażony w nowszą aerodynamikę, zwiększony zbiornik paliwa i system sterowania HOTAS. Jeszcze bardziej nowoczesna modyfikacja - MiG-35.

Sukhoi Design Bureau również nie stoi w miejscu. Su-34 i Su-35 przedstawili dalszy rozwój platformy T-10, której przodkiem był Su-27. Konieczne jest porównanie wyników tych prac na dużą skalę.